Οι δείκτες της πραγματικής σύγκλισης είναι αποκαλυπτικοί. Παρ' ότι η Ελλάδα έχει επί σειρά ετών τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών (3,6% το 2005 έναντι 2% της EE) το κατά κεφαλήν ΑΕΠ βρίσκεται μόλις στο 73% του μέσου ευρωπαϊκού όρου και η χώρα στη 14η θέση. Το δυσάρεστο αυτό ρεκόρ της προτελευταίας θέσης, από την οποία δεν λέει να ξεκολλήσει η χώρα, αποδίδεται κυρίως στο γεγονός ότι το ποσοστό απασχόλησης στη χώρα μας είναι επίσης από τα χαμηλότερα στην EE. H μακροχρόνια ανεργία Το συνολικό ποσοστό απασχόλησης ανέρχεται στο 57,8% του εργατικού δυναμικού όταν στην EE είναι 64,4%, ενώ το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών φτάνει μόλις στο 43,8%. Εξίσου ανησυχητικοί είναι δύο ακόμη δείκτες. Το ποσοστό των ατόμων που απειλούνται από τη φτώχεια ανέρχεται στο 20%, με μέσο ευρωπαϊκό όρο το 15%, ενώ το ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας είναι σχεδόν διπλάσιο του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Αυτό δείχνει ότι αν στην Ελλάδα χάσει κάποιος τη δουλειά του είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεί εργασία μέσα σε έναν χρόνο, με αποτέλεσμα το βιοτικό του επίπεδο να απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από αυτό των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Και όλα αυτά όταν στην Ελλάδα το μορφωτικό επίπεδο των ατόμων ηλικίας 20-24 ετών είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια η χώρα μας βρίσκεται στην πέμπτη θέση στην Ευρώπη των «15» με το ποσοστό των ατόμων που έχουν ανώτατη ή ανώτερη μόρφωση να φτάνει το 81,7%, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 73,8%. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις, καθώς παρά τη στασιμότητα που παρατηρείται μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι υψηλότερες ως προς τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Στοιχεία δυναμισμού Με βάση τις επενδύσεις των επιχειρήσεων, η Ελλάδα κατατάσσεται στη δεύτερη θέση. Επίσης όλοι οι δείκτες που μετρούν τη ζωτικότητα της οικονομίας, όπως οι ανάγκες σε ενέργεια, ο όγκος των μεταφορών, δείχνουν δυναμισμό αλλά όχι μεγαλύτερο των άλλων ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Από τους δείκτες της πραγματικής σύγκλισης που τηρούν και παρακολουθούν όλες οι χώρες προκύπτει ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας είναι η αντιμετώπιση του πληθωρισμού, που είναι ο δεύτερος υψηλότερος στην ευρωζώνη (μετά της Ισπανίας), και η ανεργία. Και τα δύο αυτά ζητήματα άπτονται των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας (όπως η έλλειψη ανταγωνισμού) και είναι δύσκολο να επιλυθούν. Όπως επισήμανε εύστοχα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. N. Γκαργκάνας, στα τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του ευρώ ο πληθωρισμός στη χώρα μας διαμορφώθηκε στο 3,5% περίπου κατά μέσον όρο - σταθερά υψηλότερος δηλαδή από τον μέσο πληθωρισμό στη ζώνη του ευρώ, που ήταν της τάξεως του 2%. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, αν γίνει σύγκριση με 27 χώρες που είναι οι κυριότεροι εμπορικοί εταίροι μας και αφού ληφθούν υπόψη οι μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι σχετικές τιμές καταναλωτή της Ελλάδας αυξήθηκαν σωρευτικά κατά 13% σε κοινό νόμισμα. H διαφορά αυτή εν μέρει αντανακλά τις επιδράσεις της διαδικασίας πραγματικής σύγκλισης στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Επίσης αντανακλά τις ασύμμετρες επιδράσεις των διακυμάνσεων της τιμής του αργού πετρελαίου και τις διαφορές ως προς τον βαθμό ευκαμψίας των αγορών προϊόντων και εργασίας, οι οποίες μεγεθύνουν τις πληθωριστικές επιδράσεις εξωτερικών ή εσωτερικών διαταραχών. νει σε απαράδεκτα υψηλό επίπεδο (9,7% το τρίτο τρίμηνο του 2005) παρ' όλο που ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης την τελευταία εξαετία κινείται στο 4%. Αυτό υποδηλώνει ότι το πρόβλημα είναι διαρθρωτικό, δηλαδή συνδέεται με δυσκαμψίες της ελληνικής οικονομίας και της αγοράς εργασίας όπου αναμένονται οι επόμενες παρεμβάσεις της κυβέρνησης.

Το ΒΗΜΑ, 08/01/2006