Ο Πετρίνι, που οι φίλοι του τον αποκαλούν «Ηφαίστειο», έχει πετύχει δύο πράγματα που κανείς άλλος Ιταλός δεν έχει πετύχει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Το ένα είναι ότι δημιούργησε ένα κίνημα το οποίο ξεκίνησε μεν από την κομμουνιστική Αριστερά, στην πορεία όμως απλώθηκε τόσο στην Αριστερά όσο και στη Δεξιά, προσελκύοντας ακόμη και πολιτικούς όπως ο Τζάνι Αλεμάνο, ο «μεταφασίστας» υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Για τον λόγο αυτόν, ο Πετρίνι δεν έχει πια πολλούς φίλους στην Αριστερά. Αλλά δεν δίνει δεκάρα γι' αυτό.

Το δεύτερο που πέτυχε είναι ότι προσέδωσε σε αυτό το κίνημα παγκόσμια διάσταση. Το «Αργό Φαγητό» («Slow Food»), ένας εχθρός της παγκοσμιοποίησης του φαγητού, έχασε με τη σειρά του τον τοπικό του χαρακτήρα, με αποτέλεσμα πολλοί από τους οπαδούς του να μη γνωρίζουν καν ότι ξεκίνησε από την Ιταλία.

«Τον συνάντησα για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια», θυμάται ο Κάρλο Ρεβέλο, ένας Ιταλός δημοσιογράφος. «Μιλούσε για τα σχέδιά του, για τα ταξίδια του στη Νότια Αμερική. Εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, στο υπόγειο ενός εστιατορίου της Φονταναφρέντα, είχε μιλήσει για πράγματα που μας φαίνονταν ότι ανήκαν στην επιστημονική φαντασία. Τότε τον είχα θεωρήσει ένα ρομαντικό ονειροπόλο. Αποδείχθηκε όμως ένας προσεκτικός και ιδιοφυής παρατηρητής της πραγματικότητας».

ΣΤΙΣ 9 NOEMBPIOY 1989, στην Opera Comique του Παρισιού, αντιπρόσωποι από 15 χώρες υιοθέτησαν το Μανιφέστο του «Αργού Φαγητού», που το είχαν συντάξει ο Πετρίνι και ένας φίλος του, ο δημοσιογράφος και ποιητής Φόλκο Πορτινάρι. «Ο αιώνας μας», ανέφερε το Μανιφέστο, «πρώτα εφηύρε τη μηχανή και ύστερα την κατέστησε πρότυπο ζωής. Έχουμε γίνει δούλοι της ταχύτητας, που διαταράσσει τις συνήθειές μας, εισβάλλει στα σπίτια μας και μας αναγκάζει να τρώμε γρήγορο φαγητό. Για να αποδειχθεί άξιος του ονόματός του, ο homo sapiens πρέπει να απαλλαγεί από την ταχύτητα, προτού η ταχύτητα τον κάνει είδος υπό εξαφάνιση».

«Θα είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε αγρότες, καθηγητές Πανεπιστημίου και μαγείρους», λέει ο Πετρίνι. «Ο στόχος είναι να ενισχυθούν οι οικονομίες μικρής κλίμακας και να συνδεθεί ξανά η γεωργική παραγωγή με την τοπική οικονομία». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Τοσκάνη. Όπως λέει η Μαρία Γκράτσια Μαμουτσίνι, πρόεδρος της Υπηρεσίας για την Ανάπτυξη της Τοσκάνης, «το μοντέλο της γεωργίας που ακολουθούνταν εδώ πριν από είκοσι χρόνια ήταν βιομηχανικό. Κι αυτό δεν ήταν καλό για την Τοσκάνη, αφού τα αγροκτήματα είναι μικρά και σε ποσοστό 96% ανήκουν σε οικογένειες. Ενθαρρύναμε έτσι τους μικρούς παραγωγούς να πάψουν να καλλιεργούν μόνο σταφύλια και ελιές και να παράγουν το δικό τους κρασί και λάδι, που στη συνέχεια θα πωλούν. Το "Slow Food" έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτή την εκστρατεία».